Als ik het woord ‘toekomst’ hoor, moet ik even pauzeren om diep adem te halen. Toekomst klinkt vaag voor mij. Vanwege mijn gezondheidssituatie, durf ik niet te denken aan de dagen die nog zo ver weg zijn. Voor mij is elke nieuwe ochtend mijn toekomst. ‘Nu’, ‘vandaag’ is mijn droom.

Bijna zes jaar geleden is deze onzekerheid voor ons gezin begonnen. Mijn kinderen waren toen nog heel jong; vier en twee jaar oud waren ze. Toch moest ik ook denken over ‘de toekomst’. De toekomst leek me wel heel donker. Zelf dacht ik dat ik geen toekomst had. Maar ondanks dat de jaren heel zwaar waren, ben ik hier nog, leef ik nog, en werk ik nog – als een normaal mens, als een gewone moeder die natuurlijk niet zo gewoon is.

Daarvoor ben ik elke dag dankbaar aan God die voor ons deze jaren mogelijk heeft gemaakt. Elke ochtend bid ik mijn dankbaarheid voor de nieuwe dag, voor de gezondheid, voor de nieuwe kans om iets te doen, om met mijn gezin dit leven door te gaan, en voor het feit dat ik nog een ‘normaal’ leven heb.

En elke nacht, ben ik dankbaar dat nog een dag voorbij is. Dat ondanks alles, de dag eindelijk is geëindigd – en dat we nog leven, dat we dit bizarre leven nog overleven.

Maar toch gaat het leven niet alleen maar over overleven. Leven is om te werken, leven is om iets te creëren, leven is om te geven. Tot nu, ben ik alleen maar een huisvrouw. Misschien is het ook de reden waarom ik niet zoveel weet over wat ik binnen tien jaar van nu wil doen. Om buitenshuis te werken lijkt nu wel nog ondenkbaar voor mij. Wat te doen? Wat wil ik? Alles is nog zo onduidelijk.

Maar nog kan ik wel wat mogelijkheden zien voor de komende dagen. Ik heb deze cursus per toeval gevonden en het was ook heel toevallig dat binnen paar dagen nadat ik me voor de cursus had ingeschreven, ik meteen een plekje bij zo’n hoog niveau kreeg. Ik wist zelf helemaal niet dat ik Nederlands kan spreken, laat staan schrijven!

Ik zie dit als een kans om langzaam mijn leven weer te bouwen. Ik neem deze kans als een sein van God dat ik deze richting moet of mag lopen. Ook afgelopen jaar heb ik gevonden dat ik mag en kan redelijk goed schrijven. Dus misschien zit achter dit nieuw-gevonden vermogen een nieuwe ‘toekomst’ voor mij.

Wat duidelijk voor mij is, is dat ik mijn best moet doen. Dat ik elke dag moet waarderen. Dat ik de grote liefde die ik van God heb ontvangen wil delen, aan mijn gezin, aan mijn familie, aan mijn vrienden, en aan alle mensen die mijn pad kruisten.

Ik weet nog niet over de dag na morgen. Ik hoop, ik wens, dat ik tot het jaar van 84 een bruikbaar leven mag leiden. Misschien als ik klaar met mijn taalschool ben, haal ik een diploma om een juf te zijn. Omdat er wel een lerarentekort is hier in Nederland. Nou, ik weet het nog niet. Het is gewoon nog te ver om te denken.

Nu, doe ik wel ‘nu’. Vandaag is mijn toekomst. Morgen is mijn droom. En elke dag is bewijs van de liefde van God.